Rzeźby ogrodowe, beton architektoniczny

Pod koniec lat 90. zaczęły być modne krasnoludki i różne niewielkie stwory ustawiane w ogrodzie czy na posesji, mające za zadanie uatrakcyjnienie otoczenia. Czy spełniały swą rolę - to jak zwykle zależało od gustów tych, co ustawiali i tych, co oglądali. Z czasem mody się zmieniały, podobnie jak i postacie ustawiane w ogródkach. W chwili obecnej można już spotkać wszystko - od psa czy zwierzaka wielkości kreta poprzez fontanny, postacie z bajek i legend oraz imitacje sławnych rzeźb w rodzaju Wenus z Milo czy innych Adonisów, do ogromnych miniatur starożytnych ruin. Różne są techniki ich wytwarzania, ale jedną z popularniejszych jest wytwarzanie poszczególnych rzeźb lub ich części z betonu, w którym wykorzystywany jest biały cement. Taka mieszanka pozwala w pełni wykorzystać zalety, jakie daje biały cement - czyli możliwość barwienia, trwałości oraz oporności na zewnętrzne warunki atmosferyczne. Wady to zwykle masa i cena - wyższa od podobnych imitacji tworzonych na bazie polimerów lub innej "chemii". Malowanie takowych rzeźb rozmaitymi farbami odpornymi (teoretycznie) na warunki atmosferyczne sprawia, że jakkolwiek istnieje skala barw liczona w tysiącach kolorów, to nie da się zapobiec procesom blaknięcia i łuszczenia się powłoki barwnej od słońca (promieniowanie UV), mrozu i deszczu. Widząc białe rzeźby z opisem, że są z betonu, można mieć niemal stuprocentową pewność, że do ich wytworzenia użyto białego cementu.

Przez wiele osób zajmujących się sztuką takie rzeźby za nią nie są uważane - dla nich jest to taśma. A jednak - i oni traktują beton jako jeden z wielu materiałów przydatnych w ich działalności. Wykorzystują oni opisywane już wielokrotnie cechy - odporność na warunki atmosferyczne, powtarzalność w pewnym sensie, możliwość barwienia, łatwość ukształtowania i tworzenia różnych kształtów. Wystarczy zaprząc do pomocy chemię w postaci różnych dodatków, które sprawiają, że beton może przybrać bardzo różne formy, że jego zachowanie podda się naszej woli. Z rzadka używany jest szary cement - gdyż jego kolor uniemożliwia uzyskanie naprawdę szerokiej palety nawet jasnych barw, niemal zawsze jest to cement bez dodatków - tzw. "jedynka" - gdyż jej stabilny skład gwarantuje jednakowe reakcje na te same dodatki chemiczne. Jasne, białe czy kolorowe rzeźby mogą być i są robione na bazie białego cementu, nawet jeśli ich kształt oraz ich zewnętrzny wygląd zdają się temu przeczyć.

Od kilku lat zyskuje popularność tzw. beton architektoniczny. Jest to udana i bardzo ciekawa próba wykorzystania betonu jako środka architektonicznego wewnątrz mieszkań, a o wiele częściej domów. Dla wielu umywalka z betonu, wanna z betonu, ba - cała łazienka wyglądająca jak z dalekiej przyszłości - może być i bywa wykonywana z betonu. Na drugim końcu skali ta sama łazienka może przypominać swoją surowością to, co widzimy, jeśli zdejmie się oszalowanie. W obu wypadkach jest to zamierzony efekt projektanta i w obu wypadkach i gładkość, i surowość zostały dokładnie wymyślone i stworzone. Elementami tegoż mogą być okładziny na ścianach, mogą być meble - np. stoły czy całe blaty - wykonane a jakże z betonu, który mimo że ma w granicach kilku cm grubości - lśni swą białością lub kolorem zlewa się z brązem szafek wykonanych ze szlachetnego drzewa. Tylko wyobraźnia projektanta zwykle stanowi ograniczenie tego, do czego można wykorzystać beton. Bazą dla takich elementów jest zwykle beton na bazie białego cementu, jedynie szare elementy - zwykle okładziny wykonuje się z szarego cementu, oczywiście tak zwanego "czystego portlandu bez dodatków".